وچنین گفت خدا:

نازنینم آدم. . .
باتو رازی دارم. . . .
اندکی پیش تر آ. . . .

آدم آرام و نجیب. . . .آمد پیش. . .
زیر چشمی به خدا می نگریست
محو لبخند غم آلود خدا. . .
دلش انگار گریست. . .

-نازنینم آدم(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)
یاد من باش که بس تنهایم. . .

بغض آدم ترکید. . . .گونه هایش لرزید
به خدا گفت:
من به اندازه ی. . .
من به اندازه ی گلهای بهشت. . . .
نه. . .
به اندازه ی عرش. . .
نه. . .
من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من. . . .دوستدارت هستم

آدم. . . کوله اش را برداشت. . .خسته و سخت قدم بر میداشت
راهی ظلمت پرشور زمین. . .
طفلکی بنده ی غمگین آدم!

درمیان لحظه ی جانکاه هبوط. . .
زیر لبهای خدا باز شنید
_نازنینم آدم. . .
نه به اندازه ی تنهایی من. . .نه به اندازه ی عرش. . .
نه به اندازه ی گلهای بهشت. . .که به اندازه ی یک دانه ی گندم
تو فقط یادم باش. . .
نازنینم آدم. . . .
"نبری از یا